Zondag was het voor Were Di Dames 1 de wedstrijd van het jaar. Degene die het meest wilde winnen, die zou ook winnen. De belangen waren van beide kanten gigantisch groot en dat wisten beide partijen. De scheidsrechters begonnen niet voor niets al voor aanvang te dreigen met kaarten als het spel te fel zou worden.
Were Di was er in elk geval dit keer klaar voor. Er te staan op het moment dat het moest. Ze wisten allemaal: vandaag moesten het geen woorden zijn, maar daden. En dat werden het!! De Were Di-dames hebben al vaker kunnen oefenen met momenten dat het erom ging. Ze hebben er nog wel eens een handje van om het dan toch over zich heen te laten komen en de controle uit handen te geven. Zo niet dit keer. Als team helemaal hecht samen gesmeed en van alle kanten gemotiveerd en met het mes tussen de tanden, lieten zij zich dit keer de kaas niet van het brood eten.
Misschien ging hun effectieve hockey wel ten koste van de schoonheid van het spel en misschien waren de aanvallen niet zo sprankelend als de week ervoor, maar de dames van Were Di gingen vol voor de winst. Door hun koelheid te bewaren bij balverlies en dit keer niet overmoedig te zijn, maar berekend aan te vallen, trokken zij de wedstrijd meteen de eerste helft naar zich toe. Ze bewaarden hun geduld en wachtten strategisch op het juiste moment om gevaarlijk te worden.
En dat werden ze ook, toen Madje Timmers samen met Caat van Rijswijk net over de middellijn de bal oppikte van de tegenstander, door deze weer goed onder druk te zetten, kon er snelheid gemaakt worden. Caat was de afleidingsmanoeuvre en sprintte naar de diepte. Madje vocht zich een weg richting 23-meter lijn en gaf daar een steekpassje op Debby de Beer, die zich slim aan het oog van de verdediger had onttrokken. Daar stond ze dan opeens, oog in oog met de keeper. Met pijn van een gekneusde pols, bloed zweet en tranen, bijtend op haar tanden was dit haar moment. Dat wist ze en dat kan ze dan ook als geen ander. In onze ogen veel te lang wachtend voltrok ze zelfverzekerd het vonnis over Wageningen na de keeper te hebben omspeeld: 1 – 0.
En dat zouden ze vandaag niet meer weggeven. Knokkend voor wat ze waard waren, met hier en daar samengeknepen billen van de spanning, ook zeker het publiek overwonnen de dames van Were Di de tijd naar het eindsignaal. Toen ook de laatste corner nog misging aan de kant van Wageningen, kon het feest voor Were Di beginnen.
