Were Di Heren 1 heeft zich gehandhaafd in de overgangsklasse door met 1-3 te winnen bij Amersfoort. Niemand geloofde in de winterstop nog in de kansen van Were Di H1. Toch is het gelukt, alle neuzen zijn dezelfde kant opgestoken, de mouwen opgestroopt, de Weredianen hebben eindelijk het hockey laten zien dat ze kunnen spelen! Alleen van koploper Laren werd na de winterstop verloren. Verder werd er vijfmaal gewonnen en werd er driemaal gelijkgespeeld. Een bijzonder knappe prestatie, en een geweldig afscheid voor Ton van Poppel, die Were Di na vier jaar trouwe dienst gaat verlaten.
Zoals afgelopen zondag op Hoofdklassehockey.nl al te lezen was, haalde Were Di H1 een “Houdini-achtige” truc uit. 21 wedstrijden lang bezette Were Di de laatste plaats, maar op de laatste speeldag lukte het toch boven de degradatiestreep te komen. Were Di moest van nummer 3 Amersfoort winnen en dan mocht Breda niet winnen van Laren. Een lastig scenario maar zeker vooraf niet onmogelijk geacht. Were Di heeft na de winter alleen maar finales gespeeld, terwijl voor Amersfoort niets meer op het spel stond zondag.
Were Di begon goed en scherp aan de wedstrijd. Er werd goed verdedigd en in een hoog tempo gespeeld. Amersfoort speelde zelf in een te laag tempo om gevaarlijk te kunnen worden, terwijl Were Di met vlijmscherpe counters wel gevaarlijk kon worden. Al vroeg in de wedstrijd was het Jules Somers die Were Di op voorsprong zette met een bekeken schuiver. Amersfoort, dat veel met de hoge bal speelde kwam nauwelijks in de cirkel van Were Di. Hidde raakte zijn eerste bal pas een minuut voor de rust. Were Di aan de andere kant had nog wat kleine kansjes, maar Amersfoort zette in de cirkel steeds de stick ervoor.
In de rust vernamen we dat Breda achter stond en een overwinning dus genoeg zou zijn. De rust bewaren, scherp blijven verdedigen en desnoods die bal een keer over de achterlijn knallen was het devies. Amersfoort ging in de tweede helft wat opportunistischer spelen – veel lange en hoge ballen – en probeerde Were Di onder druk te zetten. Dit leidde echter nauwelijks tot gevaar, tot het moment dat er door Were Di balverlies werd geleden en binnen een paar tellen en drie passes de bal in het doel lag. Totaal uit het niets stond het opeens 1-1 en moest Were Di wel komen. Dit deed het ook en Were Di werd keer op keer gevaarlijk. Het was uiteindelijk Daan Lemmens die op schitterende wijze scoorde. Aan de rechterkant kwam hij de cirkel binnen, en uit een bijna onmogelijke hoek schoot bij de bal snoeihard over de schouder van de keeper in de touwen.
Hierna volgde een fase waarin Amersfoort een-op-een ging spelen en wanhopig op zoek ging naar de aansluiting. Resultaat hiervan was dat Were Di veel ballen onderschepte en op de counter steeds levensgevaarlijk was. Alleen… zelfs de mooiste kansen waren niet aan Were Di besteed. Met een beetje meer overtuiging en “killers-mentaliteit™ had Were Di kunnen uitlopen tot 1-5 of 1-6. Dit gebeurde niet, waardoor het spannend bleef tot het einde.
De laatste minuten was het “vrouwen en kinderen eerstâ€. Luque Somers gaf een goede clinic scoopen aan de Amersfoortse jeugd en leek bij elke poging verder te komen. Were Di kwam niet meer in gevaar, totdat balverlies plots Amersfoort hun eerste en enige strafcorner opleverde. Wat een spanning. Op de kop van de cirkel stond een strafcornerkanon klaar dat er dit jaar al 28 in had liggen. Hidde Ooms wist te redden en in de counter die hierop volgde kreeg Joep Meijs nog een mooie kans. Deze werd niet benut, maar in de laatste minuut werd een hoge bal verkeerd ingeschat door een speler van Amersfoort en kon Jules Somers in de cirkel komen, waarna shoot een strafcorner voor Were Di betekende. De scheids keek op zijn horloge, en floot driemaal op zijn fluitje. Were Di was verzekerd van de overwinning. Maar de strafcorner moest nog genomen worden en als er geen spanning op staat is alles veel makkelijker. Perfecte corner, 1-3 overwinning en groot feest bij het team en de supporters. Het leek wel alsof het kampioensschap werd gevierd!
Ook Ton van Poppel was natuurlijk superblij en zeer emotioneel. Vier jaar lang als coach bij Were Di, en daarin kampioen geworden en driemaal gehandhaafd is een prestatie.