Deze week werd er getraind op het omgaan met scoopende tegenstanders. We waren namelijk vooraf getipt dat Heeze nog wel eens een team zou kunnen zijn dat hier en daar de bal scoopt om onder de druk uit te komen. Aangezien wij het team zijn dat ernaar streeft, zeker de eerste tien minuten, heel fel te hockeyen en volle druk te zetten, rekenden we er dus op dat er zeker af en toe gebruik zou worden gemaakt van de scoop. Nou.. dat bleek een understatement.
Het team van Heeze dames 1 bleek niet anders te kennen dan de hoge bal, vanuit achteruit, vanuit het midden, vanuit de zijkant, kortom van elke mogelijke positite in het veld waar ze de bal uit moesten nemen kwam de scoopkampioen achter de bal staan. Dat hebben we dus geweten. Ondanks dat wij erop getraind hadden en dat heel het team in theorie wist wat men moest doen, bleek dat we er erg veel moeite mee hadden. Elke keer die bal terug over 50 meter haalde ons gruwelijk uit ons spel en het resulteerde ook in enkele gevaarlijke uitbraken. Dit was wel mede te danken aan het feit dat de wedstrijd niet alleen bomvol zat met hoge ballen, maar ook met heel veel slordigheden van onze kant. We speelden heel wisselvallig en leverden elke veroverde bal gelijk weer in. Helaas blijkt dit bij ons elke wedstrijd wel een periode voor te komen, maar gisteren sloop het er bijna bij elke combinatie in. Het blijkt dan erg moeilijk om gevaarlijk te worden en daar hadden we ook erg veel moeite mee. Toch leek het de eerste paar minuten goed te gaan komen. De kleedkamer uitgestuurd met onze welbekende missie, eroverheen in de eerste tien minuten, creëerden we eigenlijk al direct twee goede kansen die net in de afronding verloren gingen en er volgde ook een reeks strafcorners. Ook deze waren via onze messcherpe tipvariant dicht bij het doel, maar bijna is nou eenmaal niet helemaal.
Na deze redelijk sterke doch niet doeltreffende openingsfase zakten we in. Alle slordigheidjes slopen erin en vooral ook misverstanden. We slaagden er niet in onze koppen omhoog te houden en onze kin in de lucht en daardoor misten we het zelfvertrouwen wat de nummer een behoort uit te stralen. In tegendeel, we werden mismoediger en gefrustreerder en daardoor heel onconstant. Er waren ook een aantal echt mooie combinaties of goede verdedigende acties, maar deze werden te snel afgewisseld met slordig balverlies. In het verdere verloop van de eerste helft hebben we dan ook geen vuist kunnen maken. Met een ruststand van 0-0 werden we toegesproken door Pleunie en Meta. Het moest overtuigender en stabieler.
Het leek alsof iedereen dit begrepen had, maar eigenlijk ging het meteen weer mis. We kwamen nog steeds niet lekker in de wedstrijd en nu leverde het zelfs een doelpunt van Heeze op vanuit een mooie solo, afgerond met een poeier van een backhand die Emilie kansloos liet. 0-1.
Gelukkig was dit voor ons wel eindelijk het signaal om eens iets om te gooien. Het roer moest recht en we moesten allemaal vechten voor wat we waard waren. We gingen hier thuis toch zeker niet verliezen? Het tempo werd opgeschroefd en eindelijk beten we echt van ons af. Het leverde meteen een terechte strafcorner op, die heel goed uitgedacht was, maar er toch ietwat schlemielig in ging. Natuurlijk kon ons dat vrij weinig schelen, een goal is een goal. Het was Roosje die absoluut de eer toebedeeld kreeg, want na haar harde en strakke flats (bedoeld voor Debby) kon de keeper de bal alleen nog van richting veranderen. Dat bleek niet voldoende. 1-1.
We gingen door, bleven druk zetten, kregen wat meer grip op de scoops en het leek er even op dat we het ook in resultaat om zouden zetten. Helaas belette die altijd verrassende scoop ons vaak om echt door te dringen in hun cirkel en kregen we dus niet echt uitgespeelde kansen. Tot in de laatste minuut dan. Caat werd weggestuurd via een combinatie met Debby en zette haar motortje weer eens in de vijfde versnelling. Dit konden de verdedigers niet bijhouden, met als gevolg dat ze alleen voor de keeper uitkwam. Ook deze moest een antwoord op haar schijnbeweging schuldig blijven, maar koos voor het alternatief om Caat te lanceren. Een duidelijke strafbal dus, zo vonden wij. Maar niet de scheidsrechter… Deze koos voor de (in de sport niet bestaande) gulden middenweg tussen geen overtreding / wel een overtreding en kende ons een strafcorner toe. Ook dat is een grote kans dus wij kwamen met tien man sterk op de cirkelrand staan. Helaas was de strafcorner tekenend voor de rest van de wedstrijd en hobbelde de aangegeven bal net op het laatst over een richel in het veld, werd deze al niet goed gestopt, kon ie nog wel ingebracht worden maar resulteerde het in een scrimmage met keeper, verdediger en Ireen op de rand van de achterlijn en besloot de scheidsrechter waar te nemen dat de bal daar ook nog eens overheen was geweest. Einde oefening, volgende keer beter. Laten we hopen vele malen beter, dat we laten zien wat we kunnen, dan komen die drie punten vanzelf weer en kunnen wij toch mooi als winterkampioen onze winterslaap gaan houden.