Eindhoven merkte al snel dat de Were Di-dames erop voorbereid waren zich niet opzij te laten zetten. De beide partijen waren erg aan elkaar gewaagd als het gewoon om sterk zijn aan de bal ging. Ook floot de scheidsrechter uitermate consequent en waren de eerste tien minuten absoluut voor de Weredianen. Zij creëerden meteen wat kansjes en drukten door tot in het 23-metergebied van EHV. Kansen van EHV werden al rond de middenlijn in de kiem gesmoord en daardoor had Were Di verreweg het meeste balbezit. Zo veroverden de Were Di-dames meer en meer de controle over het spel en lieten zij de bal rustig het werk doen, maakten ze mooie combinaties en vonden zij schijnbaar moeiteloos de ruimte in het veld. In de rust werden de dames weer even met beide benen op de grond gezet. Het zou weer van voren af aan beginnen en Were Di was inderdaad de betere ploeg hier. Het was een kwestie van doordrukken. Helaas zou dat ook ongetwijfeld de opdracht van EHV zijn. Om nog agressiever te worden en nog feller.
Er stond de Weredianen waarschijnlijk nogal wat fysiek geweld te wachten, maar als zij daar hockeyend een antwoord op hadden dan gingen die drie punten mee terug naar Tilburg. Jammer genoeg waren de Were Di-dames te veel onder de indruk van de ruwe manier van hockey van EHV in de tweede helft. Door alle noodzakelijke focus op verweer tegen dat fysieke geweld en het bij elkaar houden van de organisatie hadden zij niet genoeg over om er zelf nog een versnelling uit te gooien op het juiste moment. Ze waren op enkele momenten na niet bij machte om zelf de gaatjes te vinden en gevaarlijk te worden. Ze kwamen er minder goed uit, maar ondanks dat werd EHV ook niet echt gevaarlijk. De Were Di-counter was na balverovering niet snel en de opbouw niet secuur genoeg. Ze wilden iets te hard van zich afbijten tegen de opgejutte EHV-dames. Die wisten hier en daar namelijk iemand lelijk ten val te brengen of tegen de enkels te slaan. Lange tijd bleef het echter wel op de grens van sportief maar op het laatst ging het
daar in het heetst van de strijd ook nog duidelijk overheen. Er werd dwars door Hannah Lemmens heengeslagen bij het uitnemen en Caat van Rijswijk werd en passent met de stick tegen haar borst gestoten. Dat leverde wel een beetje een vervelende nasmaak op aan deze wedstrijd voor de Were Di-dames. Ze zijn ook de tweede helft fysiek overeind gebleven en hebben EHV geen kansen laten versieren. Ze hebben een puntje in de wacht gesleept en ondanks dat het jammer was dat ze niet scherp en effectief genoeg waren om EHV echt pijn te doen, mogen de Weredianen trots zijn op dat ze in ieder geval niet hebben verloren en dat ze in het Oosten hun mannetje hebben gestaan.