Dames 1 van Were Di speelde een wedstrijd waarin zij eigenlijk niets te verliezen hadden. Ze hoopten een leuke pot neer te zetten, te laten zien dat ze het tempo van Hurley aan konden en het publiek te laten genieten. Dat lukte, op vijf minuten na dan.
De dames van Were Di wisten dat ze de eerste tien minuten al een stempel moesten drukken om niet meteen goals om hun oren te krijgen. Zij speelden gedurfd en zetten druk op de verdediging van Hurley. Dit werkte naar behoren, want ondanks dat Hurley wat kansen kreeg, vooral op de tip-inn, kreeg Were Di dat ook en ging het spel gelijk op.
Nadat na een kwartier uit een corner de 0-1 was gevallen bleef het spelbeeld de hele eerste helft hetzelfde. De Were Di-dames speelden leuk hockey, hadden mooie, snelle combinaties en kwamen een aantal keer gevaarlijk dicht bij het doel van Hurley. De organisatie stond goed en het geloof kwam steeds meer tot leven dat er best een puntje te pakken viel. Een inzet van Hannah Lemmens uit de rebound van een strafcorner werd van de lijn gehaald.
Were Di begon na rust met goede moed. Maar na vijf minuten voltrok zich een waar fiasco. De dames lieten het zelf gebeuren, lieten Hurley drie stappen sneller denken en handelen dan zij zelf deden. Zij lieten Hurley hen hockeyles geven. Vijf minuten… 0-4. Ongelofelijk. Weg stunt, weg punt.
Ondanks dat de dames van Were Di daarna nog meerdere malen kansen voor open goal kregen, hadden ze de kracht niet meer om iets terug te doen. Ze vochten niet meer met zijn allen en speelden alleen nog de wedstrijd uit. En echt lang zo slecht niet, want zij kregen na die drie snelle goals de betere kansen, kansen die erin hadden gemoeten. Maar ze hadden hun lesje effectiviteit wederom gehad. Het bleef uiteindelijk 0-4.
